John Goodenough: Nobelpryswenner en pionier van litiumbatterytegnologie

John Goodenough, wat die Nobelprys op die ouderdom van 97 ontvang het, is 'n bewys van die frase "Goodenough" - inderdaad, hy was meer as net "goed genoeg" in die vorming van beide sy lewe en menslike lot.

Goodenough, wat op 25 Julie 1922 in die Verenigde State gebore is, het 'n eensame kindertyd gehad. Die voortdurende dreigement van egskeiding tussen sy ouers en 'n ouer broer wat met sy eie lewe besig was, het daartoe gelei dat Goodenough dikwels vertroosting gevind het in eensaamheid, met net sy hond, Mack, vir geselskap. As hy met disleksie sukkel, was sy akademiese prestasie nie puik nie. Sy liefde vir die natuur, wat ontwikkel is tydens sy omswerwinge in die bos, wat skoenlappers en grondvarke gevang het, het egter 'n passie gekweek om die geheimenisse van die natuurlike wêreld te verken en te verstaan.

Goodenough was vasbeslote om akademies uit te blink, omdat hy nie moederlike geneentheid het nie en sy ouers se egskeiding in die gesig gestaar het gedurende sy belangrike hoërskooljare. Ten spyte van finansiële swaarkry en dat hy met deeltydse werk moes jongleren om sy onderrig aan die Yale-universiteit te bekostig, het hy deur sy voorgraadse jare volgehou, al was dit sonder 'n duidelike akademiese fokus.

Goodenough se lewe het 'n wending geneem toe hy tydens die Tweede Wêreldoorlog in die Amerikaanse lugmag gedien het, en later oorgeskakel het om sy droom in wetenskap aan die Universiteit van Chicago na te streef. Ten spyte van aanvanklike skeptisisme van sy professore weens sy ouderdom, was Goodenough nie afgeskrik nie. Sy doktorale studies in fisika aan die Universiteit van Chicago en daaropvolgende 24-jarige ampstermyn by MIT se Lincoln Laboratory, waar hy delf in litium-ioon beweging in vaste stowwe en grondliggende navorsing in vastestof keramiek, het die grondslag gelê vir sy toekomstige prestasies.

Dit was die oliekrisis van 1973 wat Goodenough se fokus op energieberging laat draai het. In 1976, te midde van begrotingsbesnoeiings, het hy na die Universiteit van Oxford se Anorganiese Chemie Laboratorium verhuis, wat 'n beduidende wending in sy loopbaan op die ouderdom van 54 beteken het. Hier het hy sy baanbrekende werk op litiumbatterye begin.

Goodenough se navorsing in die laat 1970's, 'n tyd toe elektroniese produkte gewild geword het, was deurslaggewend. Hy het 'n nuwe litiumbattery ontwikkel wat litiumkobaltoksied en grafiet gebruik, wat meer kompak was, hoër kapasiteit gehad het en veiliger as vorige weergawes was. Hierdie uitvinding het litium-ioon-batterytegnologie 'n rewolusie veroorsaak, koste verminder en veiligheid verbeter, hoewel hy nooit finansieel voordeel getrek het uit hierdie multi-miljard-dollar-industrie nie.

In 1986, toe hy na die VSA teruggekeer het, het Goodenough sy navorsing aan die Universiteit van Texas in Austin voortgesit. In 1997, op 75, het hy litium-ysterfosfaat ontdek, 'n goedkoper en veiliger katodemateriaal, wat draagbare elektroniese tegnologie verder bevorder. Selfs op 90 het hy sy fokus verskuif na vastestaatbatterye, wat lewenslange leer en strewe illustreer.

Op 97, toe hy die Nobelprys ontvang het, was dit nie die einde vir Goodenough nie. Hy gaan voort om te werk, met die doel om 'n superbattery vir die berging van son- en windenergie te ontwikkel. Sy visie is om 'n wêreld vry van motorvrystellings te sien, 'n droom wat hy hoop om in sy leeftyd te verwesenlik.

John Goodenough se lewensreis, gekenmerk deur meedoënlose leer en die oorkom van uitdagings, demonstreer dat dit nooit te laat is om grootsheid te bereik nie. Sy verhaal gaan voort terwyl hy meedoënloos kennis en innovasie nastreef.